III deo – Veze
Psiho-neuro-endokrino-imunologija (PNEI) (González-Díaz et al. Psychoneuroimmunoendocrinology: clinical implications. World Allergy Organization Journal (2017) 10:19 DOI 10.1186/s40413-017-0151-6) predstavlja naučnu oblast koja se bavi proučavanjem uzajamnih veza, međusobnih dejstava (interakcije) i prenošenja informacija (komunikacije) između psihičkih (mentalnih) procesa i nervnog, endokrinog i imunskog sistema organizma. PNEI obuhvata i objedinjuje znanja iz više naučnih, tzv. interisciplinarnih, oblasti koje uključuju psihologiju, neuronauke, imunologiju, fiziologiju, genetiku, farmakologiju, molekularnu biologiju, psihijatriju, bihejvioralnu medicinu, infektologiju, endokrinologiju i reumatologiju. Osnovni cilj ove naučne oblasti nalazi se u utvrđivanju odnosa mentalnih procesa i zdravlja, te funkcionisanje neuro-imuno-endokrinog sistema u zdravlju i bolesti. Stečena medicinska znanja koriste se u lečenju različitih alergijskih, imunskih, autoimunskih, reumatskih, neoplastičnih (tumorskih), endokrinih, kardiovaskularnih i drugih poremećaja zdravlja.
Spoljni uticaji koji menjaju način aktivacije gena tj. naslednog materijala (tzv. epigenetski faktori), kao i različiti podražaji iz okoline koji deluju kao stresori, različitim biohemijskim (molekularnim) putevima utiču na psiho-neuro-endokrino-imunsku osovinu (PNEI-O), stvarajući uslove za razvoj poremećaja zdravlja.
Anatomski, PNEI-O obuhvata hipotalamus, kao deo centralnog nervnog sistema (CNS), hipofizu, nadbubrežne žlezde, štitastu žlezdu i gonade (polne žlezde – testise i jajnike), kao delove endokrinog sistema, autonomni nervni sistem (ANS), kao i razgranatu mrežu organa koja uključuje limfne čvorove, krajnike, slezinu, timus (grudnu žlezdu), kostnu srž, kožu i sluzokože. Takođe, obuhvata i bela krvna zrnca (leukocite), koja čine anatomski deo imunološkog sistema. Fiziološka tj. funkcijska povezanost organa PNEI-O veoma je složena i ostvaruje se putem prenosilaca i primaoca signala poput citokina, hormona, neuritransmitera, antitela, proteina sistema komplementa i receptora. Ovi sistemi međusobno utiču jedan na drugi na dvosmeran način: promene u nervnom ili endokrinom sistemu utiču na imunski odgovor organizma, dok, s druge strane, imunski odgovor izazvan različitim podražajima može dovesti do promena u funkciji nervnog i endokrinog sistema.
Bihejvioralni procesi (ponašajni obrasci; engl. behavior: ponašanje) mogu da pokrenu oba puta, od nervnog i endokrinog ka imunskom sistemu, ili od imunskog ka nervnom i endokrinom sistemu, što pak, povratno vodi promenama u ponašanju pojedinca. Interakcija ovih sistema odražava se na fiziološke procese u organizmu. Ako je interakcija normalna, manja je osetljivost pojedinca na razvoj određenih poremećaja zdravlja.
U brojnim neuroimunofiziološkim istraživanjima otkriveno je da stres, uključivši i onaj koji proističe iz društveno-ekonomskog statusa, kao i anksioznost i depresija, utiču, kako na zaštitne funkcije imunskog sistema, tako i na njegovu regulatornu funkciju. Isto tako, hronične bolesti, kao što su autoimune i reumatske bolesti, astma, alergijske bolesti (atopijski dermatitis, alergijski rinitis, urtikarija), kardiovaskularne bolesti, hipertenzija i dijabetes melitus, utiču na raspoloženje, izazivajući stres, anksioznost i depresiju, što se negativno odražava na funkciju imunskog sistema. Kroz istoriju postojali su različiti nazivi za astmu: od „nervne astme“, čija se pojava povezivala sa odrastanjem u porodici u kojoj majka pripada tzv. histerioničnom tipu ličnosti, do atopijskog dermatitisa, poznatijim kao „neurodermatitis“.
Priredila: Željka Paunović / Fotografija: Lenče Bumbaroska Radosavljević, Starodrevnost / Objavljeno: 24. novembra 2024. g